بچه هایی که پدر خود را گم کرده اند !

طی چند سال اخیر ، یکی از رجال نظامی وقتی خواست برای نمایندگی مجلس و یا ریاست جمهوری ، کاندیدا شود ، اقدام به عملی بسیار ناجوانمردانه کرد که متأسفانه سنگ بنایی شد برای سوء استفاده های بعدی. او که با گذشت سال های مدید از شهادت آن سرداران ، هیچ سراغی از خانواده آنان نگرفته بود ، تازه به فکرش رسیده بود که می توان از عنوان خانواده آنها برای بالابردن آرای انتخاباتی ، استفاده بهینه کرد. به همین خاطر در بروشورهای تبلیغاتی اش ، نام چند تن از فرزندان و همسران سرداران شهید را به عنوان حامی ، یدک کش کرد تا با استفاده ابزاری از آن ها بتواند چند رأی جمع کند. نتیجه این عمل همان شد که در انتخابات ریاست جمهوری اخیر ، شاهد بودیم که برخی از آن خانواده ها که خود را مدعی و نماینده تام الاختیار شهید خود می دانستند ، با وجودی که 26 سال از شهادت عزیزانشان می گذرد، به جای ایشان تصمیم گیری کرده و کم مانده بود از زبان آن شهیدان ، نام کاندیدایی خاص را مطرح کنند !عده ای که همواره بر طبل «عدم تقدس شهدا» و زمینی بودن آن ها می کوفتند و برای کوبیدن جناح مقابل حاضر بودند به خیال خام خود ، جایگاه و مقام شهدا را تنزل دهند ، به یکباره صفحات نشریات و بروشورهای شان مملو شد از تقدس و الهی بودن و دست نیافتنی بودن شهدا و به دنبال آن ، مصاحبه با خانواده آن ها برای اعلام تأیید خویش. مثل اینکه این روزها ، بچه هایی که از پدرشان حتی تصویری به خاطر ندارند ، به خود حق می دهند تا درباره نظرات و تفکرات پدر خود تعیین تکلیف کنند و از قول آن بزرگوار ، از افراد و جناح های مختلف حمایت کنند یا دیگران را بکوبند !ای کاش این فرزندان محترم شهدا ، فقط ذره ای از نامه ها ، وصیت نامه ها و گفته های پدران خویش را مرور می کردند تا دریابند پدرانشان ، نه برای رسیدن به پست و مقام دنیوی ، که تنها برای حفظ اسلام و به پیروی از ولایت فقیه ، جان ارزشمند خویش را در طبق اخلاص نهادند .  وگرنه همین شخصیت های سیاسی متحول شده و برگشته از آرمان های امام خمینی، همان روزها هم بودند و برای همین شهدا فقط به واسطه این که در خط امام بودند ، قابل احترام بودند و بس.استاد شهید مرتضی مطهری ، جمله بسیار زیبایی دارد به این مضمون : «شخصیت ها تا زمانی برای ما قابل احترام هستند که در مسیر حق حرکت می کنند . به محض این که از راه حق خارج شدند ، دیگر هیچ ارزش و احترامی ندارند .» چه کسی گفته هرکس که زمانی با امام بود ، تا ابدالدهر هر عملی مرتکب شود برای ما مقدس است و باید الگو قرار بگیرد ؟پس تکلیف بنی صدر ، قطب زاده ها و ده ها تن امثال آنان که سال های اول انقلاب ظاهرا با امام همراه بودند و به پیروی از نفس خود ، به مرور مسیر خویش را از امام و انقلاب اسلامی جدا کردند ، چه می شود ؟ آیا باید همچنان قابل احترام و ارزش باشند ؟مگر آنان با وجود سابقه ده ها ماه در جبهه و حتی جانبازی ، به دلایل مختلف کم آوردند و در اوج ذلت و خفت به آغوش دشمن پناه بردند و با ارائه اطلاعات و افشای اسرار حکومت اسلامی ، به انقلاب و مردم ضربه زدند و حتی امروز در شبکه های ماهواره ای غرب از شهید همت و باکری خاطره تعریف می کنند ، باید برای ما قابل ارزش و احترام باشند ؟؟؟آیا این درست است که «شمربن ذی الجوشن» به واسطه حضور در جنگ صفین و جانبازی در رکاب امام علی (ع) الگو شود و در روز عاشورا ، لشکریان مقابل امام حسین (ع) شمر را با سابقه جبهه و جانبازی ببینند ، ولی امام حسین (ع) را نبینند !مگر صرف بودن مقطعی از تاریخ در کنار امام ، مجوز هر گونه ادعایی تا یوم القیامه است ؟مگر نه اینکه برخی از آنانی که در جنگ بدر و احد همراه پیامبر (ص) بودند و یا در نبردهای امام علی (ع) ایستادگی و جانبازی از خود نشان دادند ، در مقطعی در برابر تحریک آقازاده ها و نفس خویش ، کم آوردند و در مقابل امام بر حق ، صف آرایی کرده و در اوج ذلت به هلاکت رسیدند. واقعا این حضرات بر سنگ قبر آنان چه می نویسند ؟؟بیش از اینکه این خطر ما را تهدید کند که از شهدا فقط عکسی زیبا در قابی زرین بر دیوار بنشانیم و بس ، این خطر عظیم تهدیدمان می کند که با استفاده از شهدا در هر انتخابات و حوادث سیاسی ، جایگاه آنان را که می تواند الگوی مردانگی ، پایداری و پیروی از ولایت فقیه و جانبازی در راه اسلام و انقلاب باشد ، به ابزاری ناقص با تاریخ مصرفی بسیار کوتاه ، تبدیل کنیم و مطمئن باشیم چند سال دیگر ، نه مردم عادی کوچه و خیابان ، که پیش از آن ها ، رجال سیاسی و حتی خانواده شهدا ، برای آن ها ارزش و احترامی جز وسیله ای برای جلب و جذب آرای انتخاباتی قائل نباشند ، و به قول قدیمی ها : «حرمت امام زاده را متولی باید حفظ کند»این که خانواده شهدا به خود اجازه دهند تا در هر مسئله دنیوی ، از شهید خود خرج کنند، آیا باعث آن نخواهد شد که جوانان جناح مقابل ، به آن شهید به چشم دیگری بنگرند و خدای ناکرده نسبت به او و هر آنچه درباره اش گفته می شود ، موضع منفی بگیرند ؟چه کسی می تواند ادعا کند «اگر فلان شهید امروز بود چه می کرد و چه می شد ؟» و چه سخت است که عده ای برای تحریک احساسات و افکار عمومی ، از دختری که هنگام شهادت پدرش فقط یازده ماه داشته ، بپرسند : «اگر امروز پدرت بود چه می کرد ؟» و او نیز تحت تأثیر جو سازی ها بگوید : «شاید اگر پدر و عموی من هم این روزها بودند مجبور می شدم در زندان به ملاقاتشان بروم یا اعترافاتشان را از تلویزیون ببینم» ! و چه سخت است که سرداران شهید را با کسانی که پرونده شان بسیار واضح است مقایسه کنیم . فقط یک سؤال :کدام یک از این حضرات که اعترافاتشان از تلویزیون پخش شد ، مستقیما در جبهه حضور داشتند ؟؟به راستی اگر سرداران شهید امروز بودند ، قاطعانه درخواست نمی کردند تا پرونده منافقین واقعی پیگیری شود ؟ و یا نه ، به این بهانه که اینان نیروهای ارزشی و زحمت کشیده انقلاب هستند ، آن پرونده مکتوم بماند ؟مگر در همان ایام جنگ ، بحث های سیاسی در جریان نبود ؟ مگر در همان سال های میانی جنگ ، بحث چپ و راست روحانیت و روحانیون ، نخست وزیری و استعفای فلانی و هزاران مشکل سیاسی و جناحی دیگر در جریان نبود ؟به راستی موضع سرداران شهید در قبال آن حوادث و مسائل چه بود ؟ جنگ را رها کرده ، خود را وقف فلان جناح سیاسی یا گروه و سازمان کردند ؟ و یا این که همچنان خالصانه ، به استواری در راه خویش ادامه دادند و در بحرانی ترین شرایط که به قول شهید همت «هر روز تهمتی بارشان می کردند»  همه وجود و هستی خویش را در راه پیروی از ولی فقیه تقدیم کردند ؟امروز چه کسی می تواند ادعا کند که فلان سردار شهید فقط به خواست و خوش آمد فلان شخص و یا فلان سازمان سیاسی ، نه خارج از خط امام ، که حتی در ظاهر خط امام ، جان خویش را فدا نمود ؟آقایان اگر می خواهند برای سرداران شهید زندگی نامه جدیدی بنویسند ، حتما باید دست خط آنان را جعل کرده و وصیت نامه جدیدی بنویسند ؛ وگرنه هر چه تلاش کنند و فریاد برآورند و متأسفانه در این راه ، از برخی خانواده آن شهیدان عزیز نیز بهره جویند ، نمی توانند کلام و راه ثابت آن شهیدان را محو کنند و یا به نفع جناح خویش تغییر دهند.

فقط یادمان نرود : آن دلاورمردان و شهیدان اسلام، انقلاب اسلامی و ولایت فقیه را با هیچ یک از شخصیت ها ، احزاب و جناح های سیاسی عوض نمی کردند ، چه برسد به متوسل شدن به بی بی سی ، آمریکا و همراهی با جریانات لائیک و مارکسیست و جاسوس خارج از کشور برای اعتراض علیه نظام اسلامی و با امید واهی قیام و برقراری حکومتی که خوش آمد دشمنان دیرینه اسلام و امام باشد .    هیچگاه دوست نداشتم از این ضرب المثل استفاده کنم ، ولی ظلمی که به واسطه برخی وازدگان و شکست خوردگان سیاسی که به هنگام غرق شدن در گرداب هلاکت ، به هر چیزی دست می اندازند ، به این نظام شد باعث شد تا اینگونه گویم : « گیرم پدر تو بود فاضل ، از فضل پدر تو را چه حاصل ؟»

منبع : ماهنامه امتداد - نوشته حمید داوودآبادی